Jubileusz 110 – lecia II Liceum Ogólnokształcącego im. Adama Asnyka w Bielsku – Białej to data szczególna, piękna i wyjątkowa chwila. Nasuwa ona szereg refleksji, przywodzi wspomnienia. Ilekroć myślę „Asnyk”, przed oczyma stają mi dziesiątki, setki twarzy. Twarze pogodne, mądre, skupione, wesołe, rozbawione – różne… Dostojne twarze Profesorów spoglądające na mnie ze starych fotografii, twarze nauczycieli o ciepłych, przenikliwych oczach, twarze niegdysiejszych absolwentów, życzliwe, mądre twarze pań sekretarek, osób dbających o to, żeby w szkole było czysto, bezpiecznie, wygodnie i przytulnie. Tyle twarzy, tyle wspomnień… Każdy z nich zostawił tutaj cząstkę samego siebie i to cząstkę nie byle jaką, chciałoby się za Poetą powtórzyć! Społeczność szkolna tworzona przez ponad sto lat, to Ci wspaniali ludzie, których zawsze mam w sercu i wdzięcznej pamięci. Dziś nie byłoby nas, gdyby nie Ich postawa niezłomna w czasach burzliwych, w czasach zawieruchy wojennej. Wielu , zbyt wielu poświęciło swoje młode życie w imię ideału Wolności, który szkoła im także zaszczepiła.

Mam świadomość ciągłości pokoleń i obowiązku wobec nich, któremu dziś musimy podołać.

To wielka sprawa – wychowywać, kształtować młode pokolenia dla przyszłości. Nie byłoby tego, gdyby nie wspólnota, którą tworzymy. Ona daje siłę i motywację do „dobrej roboty”, jak ją nazwał prof. Kotarbiński. Jakkolwiek niewyszukanie i prostolinijnie brzmi to określenie, jest ono niezwykle celne. Dobra robota to rzetelność, uczciwość, pracowitość, wspólna praca teraźniejszości dla przyszłości. Praca z pasją daje owoce.

Co roku wracają absolwenci, żeby spotkać swojego Mistrza, usłyszeć znowu słowa akceptacji dla tego, co robią, słowa zachęty i motywacji, bo przecież można jeszcze lepiej, jeszcze więcej, jeśli tylko wiara nas nie opuszcza. Więzi pozostają na zawsze. Szkoła jest naszym wspólnym doświadczeniem – obowiązkiem, pracą, ale i rozrywką, czasem pierwszych przyjaźni, które zostają na całe życie. Kochamy swoją szkołę, bo też kochamy wspomnienie samego siebie z tamtych lat, wspomnienie swojej młodości, entuzjazmu, ideałów i niezłomnej wiary, że zdołamy je ocalić. Kiedy dziś wielu mówi „jestem Asnyczaninem”, mają świadomość pewnej wyjątkowości. Fakt ten stanowi o naszej tożsamości, łączy nas jako spadkobierców idei, która przyświecała naszemu Patronowi – Adamowi Asnykowi, gdy zabiegał o powstanie tej szkoły jako bastionu polskości. Przez kolejne dziesięciolecia następne pokolenia budowały Polskę w mozolnym trudzie, ale zawsze z miłością  w sercu dla swojej małej ojczyzny i tej wspólnej dla wszystkich także. Rzec można - ziścił się sen i pragnienie Adama Asnyka, społecznika, działacza politycznego, ale też marzyciela o poetyckiej, romantycznej duszy – kolejne pokolenia przychodzą
i odchodzą, zostawiając tu swój ślad, „przyszłości podnosząc gmach”, ale „nie depcząc przeszłości ołtarzy”…

                                                                                                       Dyrektor Pani Barbara Drwal